Hún gónir á mig með geiflu á smetti
gnístandi tönnum af heift,
glyrnurnar eins og í óðum ketti,
illskan í svipinn greypt
sem hún vilji mig á hálsinn skera,
hróðug ráða mér bana.
Ó, hvílík mæða! Hvað á ég að gera?
Ulla á hana!
Ulla á hana! Ulla á hana!
Íhaldið upp að spana.
Ulla á hana!
Hnyklaðar brúnir og harðlífisgretta
hélaðri grímunni á.
Hörmung og dauði að horfa á þetta
og hafa ekkert annað að sjá.
Til að hrekja í burtu deyfð og drunga
og daunilla gamla vana
ekkert er betra en íslensk tunga.
Ulla á hana!
Ulla á hana! Ulla á hana!
Tungunni fram að trana.
Ulla á hana!
Í blöðin rýkur þá frúin fína
fornemelsið sitt með
því tungubroddinn á sér að sýna
sénerar hennar geð.
Þar upplifði hún sig hædda og smáða
og hrædda við kommúnistana.
Núna er alltaf eitt til ráða:
Ulla á hana!
Ulla á hana! Ulla á hana!
Pæla það og plana.
Alla með sér mana
frá Grænlandi til Gana.
Ulla á hana!
D. Þ. J.
AUSTURVÍGSTÖÐVARNAR 